Mijn laatste bericht over Ghana, MAAR...

Lieve allemaal,

Wat gaat de tijd in Nederland toch snel...Zo zit je nog in Ghana en zo ben je alweer 1,5 maand aan het werk! Ik heb het zo onwijs naar mijn zin gehad in Ghana, dat ik jullie het laatste deel niet wil ontnemen.

Als eerste wil ik mijn school in Nederland "de Speelwagen" in Wognum bedanken. Zij hebben het dak van de school betaald wat ervan afgewaaid is, waardoor nu ook de wc's + urinateplaces + kookplaats + verranda gefinancieerd kunnen worden. Iedereen was zo blij en ontroerd.

De laatste week in Ghana hebben Ruud en ik bij mijn gastgezin doorgebracht. Ruud kon helemaal niks meer, de arme ziel! Allebei zijn voeten waren zo dik en rood, dat zelfs het bejaardenhuis ervan zou schrikken! Het was bloedheet, maar we hebben zo genoten. Ik ben achteraf zo blij dat Ruud is gekomen, omdat hij nu precies weet hoe LEUK mijn andere familie is!

Mijn afscheidsfeest 12 april was heel bijzonder en ik denk er nog heel vaak aan terug! Van de zenuwen en de hitte had ik amper geslapen. We hadden van Nafisa (de eigenaresse van de school) allebei Ghanese feestkleding gekregen: Ruud een wijd overhemd en ik in dezelfde stof een jurk. Wat was de familie trots en mijn vlechten scoorden nog extra punten. Na het eten hadden we een EHBO-box gekocht voor de school en drinken + eten voor het feest op school. We kwamen fietsend bij de school aan en daar zaten de lieve rakkertjes al in hun feestkleding te wachten in de kring. Aangezien onze camera wegwas, hadden we een cameraman ingehuurd. We hebben zo gelachen...We moesten voor de show nog een keer aan komen fieten. Ik hoef niet bang te zijn dat ik er niet opsta, want hij zoomde de hele tijd op mij in: ha ha!

Eerst werd er voor ons gebeden door de opa van Nafisa met zijn 3 vrienden, net de 3 wijzen! Ze hopen dat we gezonde kinderen krijgen, we zijn flink gezegend en god moest ons beschermen tijdens onze terugreis: HALLELOEJA, amen! We hadden een muziekinstallatie gehuurd, maar die deed het niet. Misschien bij een huis verderop? Gelukkig...eindelijk dansen! Het was echt een feest en mijn familie kwam ook gezellig langs: dansen, fris drinken en koekjes eten. Op een gegeven moment begon de presentatie. Ruud en ik zaten als Willem en Maxima achter een mooi versierde tafel, waar mijn cadeaus al opstonden. De kinderen zongen liedjes voor me: langs zal ze leven, in the jungle, zagen zagen en natuurlijk mijn favouriete nummer in het Dagbani.

Daarna zong een meisje in haar eentje het nummer "goodbye Madame Lein", ze keek heel zielig. Het volgende meisje begon tijdens hetzelfde liedje te huilen. Toen was het gedaan...iedereen in tranen: zo ingrijpend! Wie werd er natuurlijk ingezoomd? Ja, leuk zo'n camera! Lieve, emotionele woordjes werden gedaan door al mijn collega's, zo lief! Met veel cadeaus vertrok ik met pijn in mijn hart op weg naar het volgende feest, want dat was 's avonds bij mijn familie. Ik wilde mijn afscheidsfeest echt vieren met mijn familie, mijn buren waarmee ik altijd optrok, vrienden van de familie en 3 Nederlands vrijwilligsters. Mijn zus en ik moesten snel naar de markt om allerlei ingredienten te kopen voor het eten van vanavond. Mijn collega's hielpen met het bereiden van het eten. Snel omkleden (nieuwe partydress),... nog wat inpakken, balonnen uitdelen aan mijn buurtkinderen en terug naar het familiehuis.

Daar hadden mijn broers + buurjongens de electriciteit van de buren afgetapt, zodat er muziek was. Ze hadden plastic stoelen gehuurd en iedereen die kwam kreeg eten in het kaarslicht, want het was natuurlijk LIGHTSOFF! Na het serveren van het eten aan al mijn gasten, kon ik eindelijk eten...lekker: rijstprutje met makreel, kip, tomaat, paprika, ei en salade. Iedereen zat te jagen, want ik moest dansen voor de camera. Al snel stond iedereen te dansen en er kwamen steeds meer mensen bij, ook alle buurtkinderen...het was 1 groot feest! Er werden wel 6 speeches gedaan, zo lief allemaal. Wat heb ik genoten..het was allemaal zo speciaal en allemaal voor mij/ons!

Die nacht kon ik niet slapen en om 4 uur ging ons wekkertje: het echte afscheid! Iedereen was op in het familiehuis om ons uit te zwaaien. Wat een rotgevoel om weg te rijden uit de straat waar je zoveel gefietst hebt en van de mensen waar je zo'n band mee hebt opgebouwd. Vader pastoor en mijn zus brachten ons naar het busstation. De buurvrouw was ook mee, want het buurjongetje van 12 reisde met ons mee naar Accra. Nafisa was ook gekomen om ons uit te zwaaien. 3,5 Uur later dan gepland, vertrok de bus. De toeter ging en we moesten de bus in. Laatste omhelsingen en dan het moment in de bus dat hij echt vertrekt: Het was heel fijn dat Ruud naast me zat, want wat vond ik het vreselijk om weg te gaan! Ik was niet de enige, want mijn afscheidscommite aan de andere kant van het glas had het ook erg moeilijk. Dan merk je toch dat je iets heel bijzonders met elkaar hebt.

We hebben een helse terugreis gehad. Na 2 uurtjes rijden, gingen we niet meer verder. 6 Uur daarna (het was donker), kwam er gelukkig een andere bus: duwende mensen, maar uiteindelijk met z'n allen opgepropt in de bus, gingen we verder. In plaats van 20.00 's avonds aan te komen, kwamen wij de volgende dag om 6.00 aan. Een hotel boeken had geen zin meer, dus hebben we heerlijk gerelaxed aan een luxe zwembad. Daar vielen mijn 42 muggenbulten wel weer op: AI! De vliegreis verliep prima en dan loop je zomaar weer op Schiphol. Koffers gehaald en voordat we door de schuifdeuren gingen, hoorde ik opeen: "Juf Marjolein!" Huh? Staan daar met een spandoek de kinderen van mijn klas. Ik vond het zo lief, had ik nooit verwacht. Het welkomstcommite was goed vertegenwoordigd: familie en vrienden!

Thuisgekomen snel met Ruud en zijn voet naar de huisartsenpost! De dokter dacht ook aan een ontsteking en gaf hem 2 soort van steunkousen mee. Ongelofelijk...na een paar dagen had Ruud weer "aantrekkelijke" voeten. Diezelfde middag hadden mijn vriendinnen een surprise-party geregeld, zo leuk! De tuin was gezellig versierd en iedereen kwam met iets lekkers. Ik vond het erg leuk om iedereen weer te spreken, maar had ook wat last van het heimweesyndroom.

De dagen en weken erna waren wennen:
- Mijn zus bellen in Ghana: ik mis ze zo!
- Douchen: heerlijk! Maar wat is die straal hard.
- Stromend water: wat laten we veel water zomaar wegstromen, zonde!
- Koud, als het zonnetje hier schijnt is het niet altijd HEET!
- Drukte: wat gaat het weer allemaal gepland en gehaast in Nederland!
- Winnaar van de loterij te eten: wat gezellig onbekende gasten aan tafel
- Werken: ik zit nog met mijn hoofd ergens anders...Na een week mocht ik gelijk mee op kamp met mijn klas en dat was zo gezellig, dat ik er weer zin in had!!!
- Een week en daarna een weekend op vakantie: wat heb ik het toch zwaar!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie interesse, bijdrage en steun! Voor mij is het een ongelofelijk mooie ervaring geweest en nu een herinnering, waar ik elke dag met een goed gevoel aan terugdenk. Ik heb nog heel veel contact en eerdaags zal ik de dvd ontvangen. De foto's zijn ook bijna klaar, dus jullie zijn bij deze uitgenodigd! Sommige smsjes en kaarten zijn niet aangekomen, sorry! Ghana blijft natuurlijk wel GHANA!

Mijn volgende avontuur gaat in de grote vakantie beginnen...ik ga met de HIP 3 weken naar Colombia om daar straatkinderen en kinderen uit krottenwijken te helpen. Er is nog 1 plekkie vrij, dus wie durft het avontuur ook aan??? Weet wel wat je doet, want je moet ook op Spaanse les. MOEILIJK, het gaat veel te snel voor deze juf. Om sponsorgeld te charteren worden door bedrijven opdrachten verzonnen. Zaterdag gaan we onkruid wieden bij Regio Control. Weet je ook een leuke opdracht of wil je wat storten? Dan weet je me te vinden...

Dit was hem dan weer....de laatste keer!
Liefs Marjolein